เรื่องพระอุบลวัณณาเถรี
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระอุบลวัณณาเถรี ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า วาริ โปกฺขรปตฺเตว เป็นต้น
ในกาลครั้งหนึ่ง ภิกษุสนทนากันในเรื่องที่พระอุบลวัณณาเถรี ถูกนันทมาณพข่มขืนกระทำชำเรา และนันทมาณพนั้นได้ถูกแผ่นดินสูบ โดยตั้งข้อสังเกตว่า “ถึงพระขีณาสพทั้งหลาย ชะรอยจะยังเสพกาม ทำไมจักไม่เสพ เพราะท่านเหล่านั้น ไม่ใช่ไม่ผุ ไม่ใช่จอมปลวก ยังมีเนื้อและสรีระสดๆอยู่เทียว เหตุนั้น แม้พระขีณาสพเหล่านั้น จึงยังยินดีกามสุขอยู่”
พระศาสดา เสด็จมาตรัสถามถึงหัวข้อสนทนาของภิกษุเหล่านี้ แล้วตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย พระขีณาสพทั้งหลาย ย่อมไม่ยินดีซึ่งกามสุข ไม่เสพกาม เหมือนอย่างว่าหยาดน้ำที่ตกลงบนใบบัว ย่อมไม่ติด ไม่ค้างอยู่ ย่อมกลิ้งตกไปทีเดียว ฉันใด อนึ่ง เหมือนเมล็ดพรรณผักกาด ย่อมไม่ติด ไม่ตั้งอยู่ บนปลายเหล็กแหลม ย่อมกลิ้งตกไปทีเดียว ฉันใด แม้กามทั้ง 2 อย่าง ย่อมไม่ติด ไม่ตั้งอยู่ ในจิตของพระขีณาสพ ฉันนั้น “
จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
วาริ โปกฺขรปตฺเตว
อารคฺเคริว สาสโป
โย น ลิปปติ กาเมสุ
ตมหํ พฺรูมิ พฺราหฺมณํ ฯ
ผู้ใด ไม่ติดอยู่ในกามทั้งหลาย
เหมือนน้ำไม่ติดอยู่บนใบบัว
เหมือนเมล็ดพันธ์ผักกาด
ไม่ตั้งอยู่ปลายเหล็กแหลม
เราเรียกผู้นั้นว่า เป็นพราหมณ์.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น.
No comments:
Write comments