๘.เรื่องนิครนถ์

เรื่องนิครนถ์

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพวกนิครนถ์   ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  อลชฺชิตาเย เป็นต้น

ในวันหนึ่ง   ภิกษุทั้งหลาย  เห็นพวกนิครนถ์   แล้วสนทนากันว่า  “ผู้มีอายุ  พวกนิครนถ์เหล่านี้ยังดีกว่าพวกอเจลก(ชีเปลือย)  ซึ่งไม่ปกปิดอะไรเลย  เพราะว่าพวกนิครนถ์ที่ปกปิดส่วนข้างหน้า(บาตร)  ก็เห็นจะเป็นผู้มีความละอายอยู่บ้าง”  พวกนิครนถ์ฟังคำนั้นแล้ว  กล่าวว่า “  พวกเราย่อมปกปิด(บาตร)เพราะเหตุว่ามีความละอายร่างกายเปลือยหามิได้  พวกเราปกปิด(บาตร)เพราะเห็นว่าละอองต่างๆมีฝุ่นและธุลีเป็นต้นนั้น  เป็นของเนื่องด้วยสิ่งมีชีวิต  เพราะฉะนั้น พวกเราจึงไม่ต้องการให้ละอองต่างๆมีฝุ่นและธุลีเป็นต้นเหล่านั้น  ตกลงในภาชนะใส่ข้าว(บาตร)ของพวกเราต่างหาก”

เมื่อภิกษุทั้งหลาย   ได้กราบทูลคำพูดของพวกนิครนถ์  ให้พระศาสดาทรงทราบ   พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย  สัตว์ทั้งหลาย  ชื่อว่าผู้ละอายในสิ่งอันไม่ควรละอาย  ไม่ละอายในสิ่งอันควรละอาย  ย่อมเป็นผู้มีทุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้าแท้”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  สองพระคาถานี้ว่า

อลชฺชิตาเย  ลชฺชนฺติ
ลชฺชิตาเย  น  ลชฺชเร
มิจฺฉาทิฏฺฐิสมาทานา
สตฺตา  คจฺฉนฺติ  ทุคฺคตึ  ฯ

อภเย  ภยทสฺสิโน
ภเย  จ  อภยทสฺสิโน
มิจฺฉาทิฏฐิสมาทานา
สตฺตา  คจฉนฺติ  ทุคฺคตึ  ฯ

สัตว์ทั้งหลาย  ย่อมละอายเพราะสิ่งอันไม่ควรละอาย
ไม่ละอายเพราะสิ่งควรละอาย
สมาทานมิจฉาทิฏฐิ  ย่อมถึงทุคติ.
สัตว์ทั้งหลาย  มีปกติเห็นในสิ่งอันไม่ควรกลัวว่าควรกลัว
และมีปกติเห็นในสิ่งอันควรกลัวว่าไม่ควรกลัว
สมาทานมิจฉาทิฏฐิ
ย่อมถึงทุคคติ.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  พวกนิครนถ์เป็นอันมาก  มีใจสังเวชแล้วบวช  พระธรรมเทศนามีประโยชน์  แม้แก่บุคคลผู้ประชุมกัน.