๖.เรื่องภิกษุชาวเมืองปาฐา

เรื่องภิกษุชาวเมืองปาฐา

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภภิกษุชาวเมืองปาฐา  ประมาณ ๓๐ รูป ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 65 นี้

ครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มจากเมืองปาฐา ๓๐ คน ไปแสวงหาความสุขกับหญิงโสเภณีอยู่ในป่า  แต่หญิงโสเภณีนางนั้นได้ขโมยเครื่องประดับที่มีค่าของชายหนุ่มเหล่านี้วิ่งหนีไป  ขณะที่พวกเขากำลังตามหาหญิงโสเภณีนางนี้อยู่นั้น ก็ได้พบกับพระศาสดาในระหว่างทาง พระศาสดาได้แสดงธรรมให้ฟัง ทำให้ชายหนุ่มเหล่านี้ได้บรรลุพระโสดาปัตติผล และทั้งหมดก็ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ แล้วติดตามพระศาสดาไปที่วัดพระเชตวัน  เมื่อได้ไปอยู่ที่วัดพระเชตวันนี้แล้ว ภิกษุใหม่เหล่านี้ก็ได้ปฏิบัติธุดงค์ ๑๓  อย่างเคร่งครัด  ต่อมาพระศาสดาได้ทรงแสดงอนมตัคคธรรมเทศนา  และภิกษุเหล่านี้ก็ได้บรรลุพระอรหัตตผล

ภิกษุทั้งหลาย สนทนากันในธรรมสภาว่า  “น่าอัศจรรย์หนอ ภิกษุเหล่านี้ รู้แจ้งธรรมพลันทีเดียว” พระศาสดาจึงได้ตรัสตอบพระภิกษุเหล่านี้ว่า  “ภิกษุทั้งหลาย  ไม่ใช่แต่บัดนี้เท่านั้น  แม้ในกาลก่อน  ภิกษุเหล่านี้ เป็นนักเลงเป็นสหายกัน 30 คน  ฟังธรรมเทศนาของสุกรชื่อมหาตุณฑิละ  ในตุณฑิลชาดก  รู้แจ้งธรรมได้ฉับพลันทีเดียว   สมาทานศีล 5 แล้ว เพราะอุปนิสัยที่ติดตัวมานั้นเอง  เขาเหล่านั้นจึงบรรลุพระอรหัต ณ อาสนะที่ตนนั่งแล้วทีเดียวในกาลบัดนี้”

จากนั้น  พระศาสดาได้แสดงธรรม ด้วยพระธรรมบท พระคาถาที่ 65 ว่า

มุหุตฺมฺปิ เจ วิญฺญู
ปณฺฑิตํ ปยิรูปาสติ
ขิปฺปํ ธมฺมํ วิชานาติ
ชิวหา สูปรสํ ยถาฯ

วิญฺญูชนเข้าไปหาคนฉลาด
แม้เพียงครู่เดียว
ย่อมรู้ธรรมได้เร็วพลัน
เหมือนลิ้นรับรู้รสแกง.

เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง  ภิกษุเป็นอันมาก  บรรลุพระอรหัตแล้ว.