เรื่องพระอุทายีเถระ
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระอุทายีเถระ ตรัสพระธรรมธรรมบท พระคาถาที่ 64 นี้
พระอุทายีเถระ มักจะไปนั่งอยู่บนธรรมาสน์ ที่พระเถระผู้ทรงภูมิความรู้ใช้แสดงธรรมเทศนา มีคราวหนึ่ง พวกภิกษุอาคันตุกะเห็นพระอุทายีเถระแล้ว เข้าใจว่า “ภิกษุนี้จักเป็นพระมหาเถระผู้พหุสูต” จึงถามปัญหาเกี่ยวกับขันธ์ทั้งหลาย พระอุทายีเถระตอบปัญหานั้นไม่ได้ เพราะไม่มีความรู้ด้านธรรมะใดๆเลย พวกภิกษุอาคันตุกะมีความประหลาดใดมาก ที่ภิกษุอยู่ในวัดเดียวกับพระศาสดา แต่ไม่รู้แม้แต่เรื่องขันธ์และอายตนะทั้งหลาย
พระศาสดาได้ตรัสกับภิกษุอาคันตุกะเหล่านี้ ด้วยพระธรรมบท พระคาถาที่ 64 ว่า
ยาวชีวมฺปิ เจ พาโล
ปณฺฑิตํ ปยิรุปาเสติ
น โส ธมฺมํ วิชานาติ
ทพฺพิ สูปรสํ ยถาฯ
คนโง่เข้าไปหาคนฉลาด แม้ตลอดชีวิต
ก็ไม่รู้ธรรมได้
เหมือนทัพพีไม่รู้รสแกง.
เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง ภิกษุอาคันตุกะทั้งหลาย ได้บรรลุพระอรหัตตผล.
No comments:
Write comments