๖.เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นหลานของพระสารีบุตรเถระ

เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นหลานของพระสารีบุตรเถระ

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน ทรงปรารภหลานของพระสารีบุตรเถระ ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 107 นี้

 ครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระได้สอบถามหลานพราหมณ์หลานชายของท่านว่า ได้ทำกุศลอะไรไว้บ้างหรือยัง หลานของท่านตอบว่า ได้ฆ่าสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งบูชายัญทุกๆเดือน โดยหวังว่าจะได้ไปเกิดในพรหมโลกในชาติหน้า พระสารีบุตรเถระได้อธิบายให้พราหมณ์ผู้เป็นหลานชายทราบว่า
 “เธอไม่รู้ทางแห่งพรหมโลกเลย แม้พวกอาจารย์ของเธอก็ไม่รู้ มาเถิด เราจักไปสำนักของพระศาสดาด้วยกัน”
จากนั้น พระสารีบุตรเถระได้พาหลานชายไปเฝ้าพระศาสดา และพระศาสดาได้ตรัสบอกทางแห่งพรหมโลกแก่พราหมณ์นั้น ว่า “พราหมณ์ การบูชาไฟของท่านผู้บูชาไฟอย่างนั้น 100 ปี ย่อมไม่เท่ากับการบูชาสาวกของเรา เพียงขณะเดียว”
 จากนั้นพระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 107 ว่า
      โย จ วสฺสสตํ ชนฺตุ
      อคฺคึ ปริจเร วเน
      เอกญฺจ ภาวิตตฺตานํ
      มุหุตฺตมปิ ปูชเย
      สา เยว ปูชนา เสยฺโย
      ยญฺเจ วสฺสสตํ หุตํฯ

      ถึงจะบูชาไฟในป่าอยู่ร้อยปี
      ยังสู้บูชาพระอริยเจ้า
      ผู้มีตนอบรมแล้วองค์เดียว
      เพียงชั่วครู่ไม่ได้
      การบูชาพระอริยเจ้าเพียงครู่เดียว
      นั่นแหละ ประเสริฐกว่า
      การบูชาไฟร้อยปีจะประเสริฐอะไร.

เมื่อจบพระสัทธรรมธรรมเทศนา พราหมณ์นั้นบรรลุโสดาปัตติผล ชนแม้เหล่าอื่นเป็นอันมาก ได้บรรลุพระอริยผลทั้งหลาย มีพระโสดาปัตติผลเป็นต้น.