๗.เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นสหายของพระสารีบุตรเถระ

เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นสหายของพระสารีบุตรเถระ

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน ทรงปรารภพราหมณ์ผู้เป็นสหายของพระสารีบุตรเถระ ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 108 นี้

 ครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระได้ถามพราหมณ์สหายของท่านว่า ได้ทำกุศลอะไรไว้บ้างหรือยัง พราหมณ์ตอบว่า ได้ทำการบูชายัญไว้เป็นอันมากแล้ว โดยหวังว่าจะได้ไปเกิดในพรหมโลกในชาติหน้า พระสารีบุตรเถระบอกกับพราหมณ์นั้นว่า “พราหมณ์ ท่านไม่รู้ทางแห่งพรหมโลกเลย แม้พวกอาจารย์ของท่านก็ไม่รู้ มาเถิด เราจักไปสำนักของพระศาสดาด้ายกัน” แล้วได้พาพราหมณ์ผู้หลานไปทูลถามเรื่องนี้ต่อพระศาสดา พระศาสดาได้ตรัสว่า “พราหมณ์ ทานที่ท่านบูชาอย่างที่เขาบูชากัน ให้แก่โลกิยมหาชนทั้งปี ย่อมไม่ถึงแม้เพียงส่วน4 แห่งกุศลเจตนาที่เกิดขึ้นแก่คนทั้งหลาย ผู้ไหว้สาวกของเราด้วยจิตที่เลื่อมใส”

 จากนั้นพระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 108 ว่า

      ยงฺกิญจิ ยิฏฺฐํ จ หุตํ จ โลเก
      สํวจฺฉรํ ยเชถ ปุญฺญเปกฺโข
      สพฺพมฺปิ ตํ น จตุภาคเมติ
      อภิวาทนา อุชฺชุคเตสุ เสยฺโยฯ

      ผู้ต้องการบุญ ทำการเซ่นสรวงบูชา
      อย่างใดอย่างหนึ่งในโลก ตลอดปี
      การเซ่นสรวงบูชาทั้งปวงนั้น
      มีค่าไม่ถึงส่วนที่ 4
      ของบุญที่ได้จากอภิวาท
      ในพระอริยเจ้าผู้ปฏิบัติตรง.

เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง พราหมณ์นั้นได้บรรลุพระโสดาปัตติผล ชนแม้เหล่าอื่นเป็นอันมาก ได้บรรลุพระอริยผลทั้งหลาย มีพระโสดาปัตติผลเป็นต้น.