๕.เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นลุงของพระสารีบุตรเถระ

เรื่องพราหมณ์ผู้เป็นลุงของพระสารีบุตรเถระ

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน ทรงปรารภพราหมณ์ผู้เป็นลุงของพระสารีบุตรเถระ ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 106 นี้

ครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระได้ถามลุงของท่านว่า ได้ทำกุศลอะไรๆไว้แล้วหรือยัง พราหมณ์นั้นตอบว่าตนได้ทำกุศลไว้แล้ว โดยการบริจาคทรัพย์พันกหาปณะทุกๆเดือนให้แก่พวกนิครนถ์ ทั้งนี้โดยปรารถนาไปเกิดยังพรหมโลกในชาติหน้า พระสารีบุตรเถระอธิบายให้พราหมณ์ฟังว่า พราหมณ์ไม่รู้ทางแห่งพรหมโลก พวกนิครนถ์ครูของพราหมณ์ก็ไม่รู้ทางแห่งพรหมโลก พระศาสดาองค์เดียวเท่านั้นทรงรู้ “มาเถิดพราหมณ์ อาตมาจะทูลอาราธนาพระองค์ตรัสบอกทางแห่งพรหมโลกแก่ท่าน” พระศาสดาได้ตรัสตอบคำถามของพราหมณ์นั้นว่า “พราหมณ์ การแลดูสาวกของเราด้วยจิตอันเลื่อมใสเพียงครู่เดียว หรือการถวายอาหารวัตถุเพียงภิกษาทัพพีเดียว มีผลมากกว่าทานที่ให้อย่างนั้น เป็นเวลา 100 ปี”

 จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถาที่ 106 ว่า

      มาเส มาเส สหสฺเสน
      โย ยเชถ สตํ สมํ
      เอกญฺจ ภาวิตตฺตานํ
      มุหุตฺตมปิ ปูชเย
      สา เยว ปูชนา เสยฺโย
      ยญฺเจ วสฺสสตํ หุตํฯ

      ถึงจะบูชาโลกิยชนด้วยทรัพย์พันหนึ่ง
      ทุกๆเดือน ตลอดเวลา 100 ปี
      ยังสู้บูชาพระอริยเจ้า ผู้อบรมแล้วองค์เดียว
      เพียงชั่งครู่ ไม่ได้
      การบูชาเพียงชั่วครู่นั่นแหละประเสริฐกว่า
      การบูชาตลอด 100 ปี จะประเสริฐอะไร.

เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง พราหมณ์นั้นบรรลุโสดาปัตติผลแล้ว ชนแม้เหล่าอื่นเป็นอันมาก ได้บรรลุพระอริยผลทั้งหลาย มีพระโสดาปัตติผลเป็นต้น.