เรื่องจูฬสารีภิกขุ
พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระภิกษุชื่อจุฬสารี ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า สุชีวํ อหิริเกน เป็นต้น
วันหนึ่ง พระจูฬสารีกลับจากดูแลรักษาคนป่วย ในระหว่างทางท่านได้พบกับพระสารีบุตรเถระและได้เล่าให้พระเถระฟังว่าท่านไปรักษาคนไข้มา และได้อาหารอันประณีตจากการรักษาคนป่วยนั้นด้วย ท่านได้นิมนต์ให้พระสารีบุตรเถระรับอาหารนั้นบางส่วนไปฉันด้วย พระสารีบุตรเถระไม่พูดว่าอะไรและได้เดินจากไป ภิกษุทั้งหลายได้กราบทูลเรื่องนี้กับพระศาสดา และพระศาสดาได้ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ธรรมบุคคลผู้ไม่มีความละอาย ผู้คะนอง เป็นผู้เช่นกับกา ตั้งอยู่ในอเนสนา(การแสวงหาที่ไม่ควร) 21 อย่าง ย่อมเป็นอยู่ง่าย ส่วนบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยหิริและโอตตัปปะ ย่อมเป็นอยู่ยาก”
จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท สองพระคาถานี้ว่า
สุชีวํ อหิริเกนะ
กากสูเรน ธํสินา
ปกฺขนฺทินา ปคพฺเภน
สงฺกิลิฏฺเฐน ชีวิตํ ฯ
หิริมตา จ ทุชฺชีวํ
นิจฺจํ สุจิคเวสินา
อลีเนนาปคพฺเภน
สุทฺธาชีเวน ปสฺสตา ฯ
อันบุคคลผู้ไม่มีความละอาย
กล้าเพียงดังกา มีปกติกำจัดผู้อื่น
มักแล่นไปเอาหน้า
ผู้คะนอง ผู้เศร้าหมอง
เป็นอยู่ง่าย.
ส่วนบุคคลผู้มีความละอาย
ผู้แสวงหากรรมอันสะอาดเป็นนิตย์
ไม่หดหู่ ไม่คะนอง
มีอาชีวะหมดจด เห็นอยู่
เป็นอยู่ยาก.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต
No comments:
Write comments