๖.เรื่องบรรพชิตรูปใดรูปหนึ่ง

เรื่องบรรพชิตรูปใดรูปหนึ่ง

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภบรรพชิตรูปใดรูปหนึ่ง  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  พาหิตปาโป เป็นต้น

ในกาลครั้งหนึ่ง  พราหมณ์นักบวชนอกพุทธศาสนาคนหนึ่ง  มีความคิดว่า  “เราเกิดดีแล้วทั้งฝ่ายมารดาทั้งฝ่ายบิดา  เกิดในตระกูลพราหมณ์  ถ้าพระสมณโคดมตรัสเรียกพระสาวกทั้งหลายของพระองค์ว่า  พราหมณ์  การที่พระองค์ตรัสเรียกเราอย่างนั้นบ้าง  ก็น่าจะสมควร”  จึงไปเฝ้าพระศาสดา  ทูลถามเรื่องนี้   พระศาสดาตรัสกับพราหมณ์นั้นว่า “  พราหมณ์  เราไม่เรียกว่า พราหมณ์  ด้วยเหตุเพียงว่าสวมใส่ชฎา  ไม่เรียกด้วยเหตุเพียงชาติและโคตร  แต่เราเรียกผู้มีสัจจะอันแทงตลอดแล้วเท่านั้นว่า  เป็นพราหมณ์”

จากนั้น  พระศาสดาตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

พาหิตปาโป  หิ  พฺราหฺมโณ
สมจริยาย   สมโณติ  วุจฺจติ
ปพฺพาชยมตฺตโน  มลํ
ตสฺมา  ปพฺพชิโตติ  วุจฺจติ ฯ

บุคคลมีบาปอันลอยแล้วแล
เราเรียกว่า พราหมณ์
บุคคลที่เราเรียกว่า  สมณะ
เพราะความประพฤติเรียบร้อย
บุคคลขับไล่มลทินของตนอยู่
เพราะเหตุนั้น  เราเรียกว่า บรรพชิต.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง   บรรพชิตนั้น  บรรลุโสดาปัตติผล  พระธรรมเทศนา  มีประโยชน์  แม้แก่ชนผู้มาประชุมกัน.