๑๑.เรื่องภิกษุอาคันตุกะ

เรื่องภิกษุอาคันตุกะ

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพวกภิกษุอาคันตุกะ  ตรัสพระธรรมบท  พระคาถาที่ 87  พระคาถาที่ 88 และพระคาถาที่ 89 นี้

ภิกษุประมาณ 500 รูป จำพรรษาอยู่ในแคว้นโกศล  ออกพรรษาแล้ว ปรึกษากันว่า “จักเฝ้าพระศาสดา” จึงไปยังพระเชตวัน  ถวายบังคมพระศาสดาแล้ว นั่งอยู่ ณ ที่สุดข้างหนึ่ง  พระศาสดาทรงพิจารณาธรรมอันเป็นปฏิปักษ์แก่จริยาของพวกเธอ  พระศาสดาได้ตรัสสอนด้วย  พระธรรมบท 3 พระคาถาเหล่านี้ว่า

กณฺหํ ธมฺมํ วิปฺปหาย
สุกกํ ภาเวถ ปณฺฑิโต
โอกา อโนกมาคมฺม
วิเวเก ยตฺถ ทูรมํฯ

บัณฑิตออกจากบ้าน
มาสู่ความเป็นผู้ไร้บ้าน
ก็ควรจะละทิ้งธรรมดำ(อกุศลกรรมบถ 10)
มีความยินดีในวิเวก(นิพพาน)
ที่ยินดีได้ยากฯ

ตตฺราภิรติมิจฺเฉยฺย
หิตฺวา กาเม อกิญฺจโน
ปริโยทเปยฺย อตฺตานํ
จิตฺตเกฺลเสหิ ปณฺฑิโตฯ

บัณฑิตควรละกามสุขเสียให้ได้
เป็นผู้ไร้นิวรณ์
ชำระตนให้ผ่องแผ้ว
จากเครื่องเศร้าหมอง.
เยสํ สมฺโพธิยงฺเคสุ
สมฺมา จิตฺตํ สุภาวิตํ
อาทานปฏินิสฺสคฺเค
อนุปาทาย เย รตา
ขีณาสวา ชุติมนฺโต
เต โลเก ปรินิพฺพุตาฯ

ผู้มีจิตฝึกอบรมถูกต้องดีแล้ว
ในองค์ธรรมเครื่องตรัสรู้
ไม่มีความยึดมั่นถือมั่น
ยินดีในการสละความยึดมั่นถือมั่นเสียแล้ว
เป็นผู้มีอาวสะกิเลสสิ้นแล้ว
มีความรุ่งเรือง
บรรลุนิพพานในโลกนี้ได้แล้ว.

เมื่อพระสัทธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมากบรรลุโสดาปัตติผลเป็นต้น