เรื่องสัมพหุลภิกษุ
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงสัมพหุลภิกษุ(ภิกษุหลายรูป) ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า สุโข พุทฺธานมุปฺปาโท เป็นต้น
ในวันหนึ่ง ภิกษุ 500 รูปนั่งกันอยู่ในศาลาเป็นที่บำรุง ตั้งกระทู้ถามกันว่า อะไรหนอ เป็นสุขในโลก?
ภิกษุเหล่านี้มีความเห็นว่า ความสุขมีความหมายแตกต่างกันในแต่ละบุคคล บางพวกมีความเห็นว่า การได้ครอบครองราชสมบัติ เป็นความสุข บางพวกเห็นว่า ความสุขในกาม เป็นความสุข บางพวกเห็นว่า การบิโภคข้าวสาลีและเนื้อ เป็นความสุข
ขณะที่ภิกษุสนทนากันอยู่นั้น พระศาสดาได้เสด็จผ่านมา ได้ตรัสถามถึงหัวข้อกระทู้ที่ภิกษุทั้งหลายตั้งขึ้นถามกันและคำตอบของแต่ละกลุ่มนั้นแล้ว ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอกล่าวอะไร ? ก็ความสุขนี้แม้ทั้งหมด นับเนื่องด้วยทุกข์ในวัฏฏะทั้งนั้น แต่เหตุนี้เท่านั้น คือ ความเกิดขึ้นแห่งพระพุทธเจ้า การฟังธรรม ความพร้องเพรียงของหมู่ ความเป็นผู้ปรองดองกัน เป็นสุขในโลกนี้”
จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
สุโข พุทฺธานมุปฺปาโท
สุขา สทฺธมฺมเทสนา
สุขา สงฺฆสฺส สามคฺคี
สมคฺคานํ ตโป สุโข.
ความเกิดขึ้นแห่งพระพุทธเจ้าทั้งหลาย เป็นเหตุนำสุขมา
การแสดงธรรมของสัตบุรุษ เป็นเหตุนำสุขมา
ความพร้อมเพรียงของหมู่ เป็นเหตุนำสุขมา
ความเพียรของผู้พร้อมเพียงกัน เป็นเหตุนำสุขมา.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ภิกษุเป็นอันมาก บรรลุอรหัตตผลแล้ว เทศนามีประโยชน์แม้แก่มหาชน.
No comments:
Write comments