๗.เรื่องเด็ก ๕๐๐ คน

เรื่องเด็ก ๕๐๐ คน

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน  ทรงปรารภเด็ก  500 ในระหว่างทาง  ตรัสพระธรรมเทศนาว่า  สีลทสฺสนสมฺปนฺนํ  เป็นต้น

ในวันแสดงมหรสพวันหนึ่ง  พระศาสดาได้เสด็จเข้าไปกรุงราชคฤห์เพื่อบิณฑบาต พร้อมด้วยอสีติมหาสาวก  ในระหว่างเสด็จได้ทอดพระเนตรเห็นเด็ก 500 คน ออกจากเมืองเข้าไปในสวน  พวกเด็กเหล่านั้นกำลังยกตะกร้าขนมไปด้วย  แต่ก็ไม่ได้สนใจที่จะถวายขนมแก่ภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย พระศาสดาได้ตรัสกับภิกษุทั้งหลายว่า  “ภิกษุทั้งหลาย  แม้ว่าเด็กเหล่านั้นจะไม่นิมนต์เราและพวกเธอฉันขนมก็จริง  แต่ภิกษุผู้เป็นเจ้าของขนมกำลังเดินทางมา ตามหลังมา  เราและพวกเธอก็จะได้ฉันขนมกัน”  ตรัสแล้วก็ทรงพาภิกษุสงฆ์ไปประทับนั่งใต้ร่มเงา  ที่ใต้โคนต้นไม้ต้นหนึ่ง

ต่อมาไม่นาน พระมหากัสสปเถระก็เดินมาถึง  พอพวกเด็กแลเห็น  ก็พากันวางตะกร้าขนมลง  เข้าไปนั่งกราบพระเถระด้วยเบญจางคประดิษฐ์  แล้วก็ยกกระเช้าขนมเข้าไปถวายพระเถระ พร้อมกับกล่าวว่า  “นิมนต์รับเถิด ขอรับ”

พระเถระกล่าวกับเด็กเหล่านั้นว่า “โน่น  พระศาสดาทรงพาพระภิกษุสงฆ์ไปประทับนั่งอยู่ที่โคนต้นไม้  พวกเธอจงถือตะกร้าขนมไปแบ่งถวายภิกษุสงฆ์เถิด”  พวกตอบว่า  “ขอรับ”  แล้วเดินตามพระเถระไปถวายขนมแด่พระศาสดาและภิกษุสงฆ์  เมื่อพระศาสดาและภิกษุสงฆ์ฉันขนมเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็ได้ถวายน้ำฉันอีกด้วย

ภิกษุทั้งหลายได้พูดตั้งเป็นข้อสังเกตว่า  พวกเด็กมีความลำเอียง  ไม่ยอมถวายขนมแด่พระศาสดาและพระอสีติมหาสาวก  พอเห็นพระมหากัสสปะ ก็รีบถือกระเช้าขนมเข้าไปถวาย

พระศาสดาตรัสว่า   “ภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุผู้เช่นกับมหากัสสปะ  ผู้บุตรของเรา  ย่อมเป็นที่รักของเหล่าเทวดาและมนุษย์  เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย  ย่อมบูชาด้วยปัจจัย  4  แก่เธอโดยแท้”

จากนั้น  พระศาสดาตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

สีลทสฺสนสมฺปนฺนํ
ธมฺมฏฺฐํ  สจฺจวาทินํ
อตฺตโน  กมฺมกุพฺพานํ
ตํ  ชโน  กุรุเต  ปิยํ  ฯ

ชนย่อมทำท่านผู้สมบูรณ์ด้วยศีลและทัสสนะ
ผู้ตั้งอยู่ในธรรม  ผู้มีปกติกล่าววาจาสัตย์
ผู้กระทำการงานของตนนั้น  ให้เป็นที่รัก.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  เด็กเหล่านั้นทุกคน  บรรลุโสดาปัตติผล.