๕.เรื่องภิกษุไม่ถนอมบริขาร

เรื่องภิกษุไม่ถนอมบริขาร

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภภิกษุรูปหนึ่ง ผู้ไม่ถนอมบริขาร ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  มาวมญฺเญถ  ปาปสฺส  เป็นต้น

พระภิกษุรูปหนึ่งใช้บริขารต่างๆมีเตียงและตั่งเป็นต้น แล้วไม่เก็บงำให้เรียบร้อย ทอดทิ้งไว้ในที่นั้นๆ พระภิกษุอื่นๆเตือนกลับพูดโยกโย้ว่า เป็นเรื่องเล็กน้อยจะเป็นอะไรไป  จิตใจของบริขารนั้นก็ไม่มี พระศาสดาทรงทราบ รับสั่งให้หาตัวมาเข้าเฝ้า ประทานคำสั่งสอนว่า   “อันภิกษุทั้งหลายทำอย่างนั้นย่อมไม่ควร  ขึ้นชื่อว่าบาปกรรม  ใครๆไม่ควรดูหมิ่นว่า นิดหน่อย  เหมือนอย่างว่า  ภาชนะที่เขาเปิดปากตั้งไว้กลางแจ้ง  เมื่อฝนตกอยู่บ่อยๆ  ภาชนะนั้นย่อมเต็มได้แน่ๆ ฉันใด  บุคคลผู้ทำกรรมอยู่  ย่อมทำกองบาปให้ใหญ่โตขึ้นโดยลำดับได้อย่างแน่ๆ ฉันนั้นเหมือนกัน”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า

มาวมญฺเญถ ปาปสฺส
น มตฺตํ อาคมิสฺสติ
อุทพินทุนิปาเตน
อุทกุมฺโภปิ ปูรติ
ปูรติ พาโล ปาปสฺส
โภกํ โถกํปิ อาจินํฯ

อย่าดูหมิ่นบาปว่า
เพียงเล็กน้อย จักไม่มาถึง
แม้แต่หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยดน้ำ
ที่ตกลงมาไม่ขาดสายได้ ฉันใด
คนพาลสั่งสมบาป แม้ทีละน้อยๆ
ก็จะเต็มด้วยบาป ฉันนั้น.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น

แม้พระศาสดาก็ได้ทรงบัญญัติสิกขาบทว่า “ภิกษุลาดที่นอน(ของสงฆ์)ไว้ในที่แจ้งแล้ว ไม่เก็บไว้ตามเดิม ต้องอาบัติชื่อนี้.