๒.เรื่องมาร

เรื่องมาร

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในแคว้นสักะ  ทรงปรารภหมู่พระญาติ  เพื่อระงับความทะเลาะ  จึงตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  สุสุขํ  วต  เป็นต้น

ในวันหนึ่ง  พระศาสดาทรงตรวจดูในข่ายคือพระญาณ  ทรงทราบว่าเด็กหญิง 500  ในหมู่บ้านปัญจศาลาจะได้บรรลุโสดาบัน  จึงได้เสด็จไปประทับยังที่ใกล้หมู่บ้านนั้น  เด็กหญิงเหล่านั้นได้พากันไปอาบน้ำอยู่ที่ริมแม่น้ำ  แล้วแต่งตัวเดินมุ่งหน้ากลับไปที่หมู่บ้าน  ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พระศาสดาเสด็จเข้าไปบิณฑบาตในหมู้บ้านปัญจศาลาแห่งนั้น  แต่ไม่มีชาวบ้านผู้ใดนำภัตตาหารมาใส่บาตรเพราะพวกชาวบ้านถูกมารเข้าสิง

เมื่อพระศาสดาเสด็จกลับมา มารไปทูลถามว่าพระองค์ได้ข้าวบ้างไหม  พระศาสดาตรัสว่า  “มารผู้มีบาป  ก็ท่านเป็นผู้ทำให้เราไม่ได้ข้าวโยเข้าสิงร่างของชาวบ้านมิใช่หรือ”  มารทูลว่า  “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  ถ้ากระนั้น  ขอพระองค์เสด็จเข้าไปอีกเถิด”   ที่มารทูลเช่นนี้ก็ด้วยมีความคิดว่า หากพระสมณะเสด็จเข้าไปอีก  มารก็จะเข้าสิงในร่างของชนทั้งปวง  แล้วปรบมือกระทำการหัวเราะเยาะเย้ย ข้างหน้าพระศาสดา  ส่วนเด็กหญิง 500 คนเหล่านั้น  ก็มาถึงหมู่บ้าน  ถวายบังคมพระศาสดาแล้ว  ได้ยืนอยู่ในที่สมควรแห่งหนึ่ง  มารได้ทูลถามพระศาสดาว่า  “เมื่อพระองค์ไม่ได้อาหาร จะมีความทุกข์อันเกิดจากความหิวบีบคั้นบ้างไหม?”   พระศาสดาตรัสว่า “มารผู้มีบาป  ในวันนี้  เราแม้ไม่ได้อะไรๆ  ก็จักยังกาลให้ล่วงไปด้วยความสุขอันเกิดจากปีติเท่านั้น  ดุจพรหมในเทวโลกชั้นอาภัสระ”

จากนั้น  พระศาสดาตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

สุสุขํ  วต  ชีวาม
เยสนฺโน  นตฺถิ  กิญฺจนํ
ปีติภกฺขา  ภวิสฺสาม
เทวา  อาภสฺสรา  ยถา.


เราผู้ไม่มีกิเลสเครื่องกังวล
ย่อมเป็นอยู่สบายดีหนอ
เราจักเป็นผู้มีปีติเป็นภักษา
เหมือนเหล่าเทวดาชั้นอาภัสระ.

เมื่อการแสดงธรรมจบลง  เด็กหญิงทั้ง  500 นางเหล่านั้น  ได้บรรลุโสดาปัตติผล.