เรื่องภิกษุฉัพพัคคีย์
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภภิกษุฉัพพัคคีย์ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า น เตน ปณฺฑิโต โหติ เป็นต้น
ในกาลครั้งหนึ่ง พระฉัพพัคคีย์(พระกลุ่ม 6 ) ได้เที่ยวทำให้โรงฉัน ทั้งในวัดและในบ้าน เกิดสกปรกเลอะเทอะ วันหนึ่ง ขณะที่ภิกษุหนุ่มและสามเณรน้อย กำลังฉันภัตตาหารอยู่นั้น พระฉัพพัคคีย์ก็ได้เข้าไปคุยโวโอ้อวดต่อหน้าภิกษุหนุ่มและสามเณรน้อยเหล่านั้นว่า พวกเรานี่แหละเป็นบัณฑิต จากนั้นก็เริ่มขวางปาสิ่งของต่างๆจนโรงฉันเกิดความเลอะเทอะไปทั่ว ภิกษุทั้งหลาย ไปกราบทูลเรื่องนี้แด่พระศาสดา พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย เราไม่เรียกคนที่พูดมาก เบียดเบียนผู้อื่นว่า เป็นบัณฑิต แต่เราเรียกคนที่มีความเกษม ไม่มีเวร ไม่มีภัยเลยว่า เป็นบัณฑิต”
จากนั้น พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
น เตน ปณฺฑิโต โหติ
ยาวตา พหุ ภาสติ
เขมี อเวรี อภโย
ปณฺฑิโตติ ปวุจฺจติ.
บุคคลไม่ชื่อว่าเป็นบัณฑิต
เพราะเหตุเพียงพูดมาก
ส่วนผู้มีความเกษม ไม่มีเวร ไม่มีภัย
เรากล่าวว่า เป็นบัณฑิต.
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น.
No comments:
Write comments