๒.เรื่องนางสิริมา

เรื่องนางสิริมา

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภนางสิริมา  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  ปสฺส  จิตฺตกตํ  พิมฺพํ  เป็นต้น

ในสมัยหนึ่ง  ที่กรุงราชคฤห์  มีนางนครโสเภณีนางหนึ่งนามว่าสิริมา  เป็นผู้มีรูปโฉมงดงามมาก  วันหนึ่ง   นางสิริมาได้ฟังธรรมจากพระศาสดาแล้วสำเร็จเป็นพระโสดาบัน  ตั้งแต่นั้นมานางจะจัดอาหารถวายพระสงฆ์ 8 รูปที่บ้านของนางทุกวันมิได้ขาด  พระภิกษุที่ไปรับอาหารบิณฑบาตกลับมาก็จะพากันสรรเสริญเยินยอในความสวยงามของนางและในความอร่อยของรสอาหารและปริมาณของอาหารที่นางจัดมาถวายด้วยตนเอง  มีภิกษุหนุ่มรูปหนึ่งได้ข่าวนี้แล้วก็เกิดหลงรักนางทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นนางด้วยตาของตนเอง   ในวันรุ่งขึ้นภิกษุหนุ่มรูปนี้ได้ไปรับบิณฑบาตที่บ้านของนางพร้อมกับภิกษุอื่นๆ   วันนั้น นางสิริมาไม่ค่อยสบายแต่นางต้องการไหว้พระภิกษุจึงได้ให้คนพยุงนางเดินมา  ภิกษุหนุ่มเห็นนางก็คิดว่า  นี่ขนาดนางป่วยอยู่นะ ยังสวยงามถึงขนาดนี้  หากเป็นปกติคงจะสวยงามมาก   ก็เลยบังเกิดความรักอย่างแรงกล้าในนาง ถึงกับไม่ยอมฉันอาหาร ปล่อยให้ข้าวในบาตรบูดเน่า  และในคืนนั้นเอง  นางสิริมาได้เสียชีวิต   พระเจ้าพิมพิสารได้ไปเข้ากราบทูลพระศาสดาว่า นางสิริมาซึ่งเป็นน้องสาวของหมอชีวกโกมารภัจ ได้เสียชีวิต  พระศาสดาตรัสกะพระเจ้าพิมพิสารว่า  ให้ทรงดำเนินการนำศพของนางสิริมาไปเก็บไว้ในป่าช้า  ยังไม่ต้องนำไปฝัง   เป็นเวลา  3 วัน  ในช่วง 3 วันนี้ให้คอยระแวดระวังมิให้แร้งกาหรือสุนัขกินศพนาง  พระเจ้าพิมพิสารได้ทรงปฏิบัติตามที่พระศาสดาทรงแนะนำ   พอถึงวันที่ 4  ร่างของนางสิริมาผู้เลอโฉมก็มิได้สวยงามและเป็นที่ปรารถนาของใครๆ  เพราะมีสภาพเน่าเฟะและมีตัวหนอนไหลออกมายั้วเยี้ยจากทวารทั้ง 9  ในวันที่ 4 นี้เอง  พระศาสดาทรงพาพระภิกษุไปยังป่าช้าแห่งนั้น  เพื่อดูซากศพของนาง  พระเจ้าพิมพิสารก็ได้เสด็จไปพร้อมกับข้าราชบริพารทั้งหลายด้วย  ภิกษุหนุ่มที่หลงรักนางสิริมายังไม่ทราบว่านางมาเสียชีวิต  เมื่อได้ข่าวว่าพระศาสดาจะพาพระภิกษุทั้งหลายไปดูนาง  ก็ได้ขอร่วมเดินทางไปด้วย   ณ  ที่ป่าช้าแห่งนั้น  ซากศพของนางสิริมาจึงถูกแวดล้อมด้วยหมู่ภิกษุสงฆ์อันมีพระศาสดาเป็นประมุข  รวมทั้งพระเจ้าพิมพิสารและข้าราชบริพาร

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสกับพระเจ้าพิมพิสารให้ส่งเจ้าหน้าที่ไปเที่ยวป่าวประกาศโฆษณาว่า  จะขายนางสิริมาในราคา 100 0 กหาปณะ  แต่ก็ไม่มีใครประสงค์จะซื้อนางสิริมาในราคา 1000 กหาปณะตามที่ประกาศ    แม้จะรับสั่งให้ป่าวประกาศลดราคาลงมาเป็น  500 กหาปณะ  250 กหาปณะ  200 กหาปณะ  100 กหาปณะ  50  กหาปณะ  25 กหาปณะ  10 กหาปณะ  5 กหาปณะ  1 กหาปณะ ครึ่งกหาปณะ  1 บาท  1 มาสก  1 กากนิก  ตามลำดับ  ก็ไม่มีใครประสงค์จะซื้อ   ในที่สุดแม้จะรับสั่งให้ตีกลองโฆษณาว่า “จงเอาไปเปล่าๆก็ได้”  ก็ไม่มีใครแสดงตัวต้องการจะซื้อ  เมื่อพระเจ้าพิมพิมพิสารกราบทูลเรื่องนี้แก่พระศาสนาแล้ว  พระศาสดาจึงตรัสว่า  “ภิกษุทั้งหลาย  เธอทั้งหลาย จงดูมาตุคามซึ่งเป็นที่รักของมหาชน  ในกาลก่อน  ชนทั้งหลายในพระนครนี้แล  ให้ทรัพย์พันหนึ่งแล้ว  ได้อภิรมย์วันหนึ่ง  บัดนี้  แม้ผู้จะรับเอาเปล่าๆก็ไม่มี  รูปเห็นปานนี้  ถึงความสิ้นและความเลื่อมแล้ว  ภิกษุทั้งหลาย  เธอทั้งหลาย  จงดูอัตภาพอันอาดูร”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

ปสฺส  จิตฺตกตํ  พิมฺพํ
อรุกายํ  สมุสฺสิตํ
อาตุรํ  พหุสงฺกปฺปํ
ยสฺส  นตฺถิ  ธุวํ  ฐิติ  ฯ

เธอจงดูอัตภาพ  ที่ไม่มีความยั่งยืน
และความมั่นคง อันกรรมทำให้วิจิตร
มีกายเป็นแผล  อันกระดูก 300 ท่อนยกขึ้นแล้ว
อันอาดูร ที่มหาชนครุ่นคิดแล้วโดยมาก.


เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  การตรัสรู้ธรรมได้มีแล้วแก่สัตว์ 8 หมื่น 4 พัน  แม้ภิกษุรูปนั้น  ก็ได้บรรลุโสดาปัตติผล.