เรื่องภิกษุฉัพพัคคีย์
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภภิกษุฉัพพัคคีย์ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า สพฺเพ ตสนฺติ เป็นต้น
ในสมัยหนึ่ง ภิกษุสัตตรสพัคคีย์(ภิกษุกลุ่ม 17) ซ่อมแซมเสนาสนะในวัดเชตวันเพื่อจะใช้พักอาศัย ภิกษุฉัพพัคคีย์(ภิกษุกลุ่ม 6) กล่าวว่า พวกท่านจงออกไป พวกผมแก่กว่า เสนาสนะนี้เป็นของพวกเรา” เมื่อภิกษุกลุ่มสัตตรสพัคคีย์เหล่านั้นพูดว่า “พวกผมไม่ยอมให้ เพราะพวกผมซ่อมแซมไว้เอง” ก็ได้ใช้กำลังเข้าทุบตีภิกษุเหล่านั้น พวกภิกษุสัตตรสพัคคีย์ก็ส่งเสียงร้องเพราะกลัวตาย พระศาสดาทรงสดับเสียงร้องของภิกษุเหล่านั้น ทรงสอบถามจนทราบสาเหตุที่เกิดขึ้น ตรัสว่า “ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย จำเดิมแต่นี้ ภิกษุไม่ควรทำอย่างนั้น ภิกษุใดทำ ภิกษุนั้นย่อมต้องอาบัติ” ดังนี้แล้ว ทรงบัญญัติปหารทานสิกขาบท ตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุรู้ว่า เราย่อมหวาดหวั่นต่ออาชญา กลัวต่อความตาย ฉันใด แม้สัตว์เหล่าอื่นก็ย่อมหวาดหวั่นต่ออาชญา กลัวต่อความตายฉันนั้นเหมือนกัน
จากนั้นจึงตรัสพระธรรมบท พระคาถานี้ว่า
สพฺเพ ตสนฺติ ทณฺฑสฺส
สพฺเพ ภายนฺติ มจฺจุโน
อตฺตานํ อุปมํ กตฺวา
น หเนยฺย น ฆาตเย ฯ
สัตว์ทั้งหมด ย่อมหวาดหวั่นต่ออาชญา
สัตว์ทั้งหมด ย่อมกลัวต่อความตาย
บุคคลทำตนให้เป็นอุปมาแล้ว
ไม่ควรฆ่าเอง ไม่ควรใช้ให้ฆ่าผู้อื่น
เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง ชนเป็นอันมาก บรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น
No comments:
Write comments