๑๕.เรื่องพราหมณ์ ๒ คน

เรื่องพราหมณ์ ๒ คน

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพราหมณ์ 2 คน  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  เฉตฺวา  นทฺธึ เป็นต้น

ครั้งหนึ่ง   ในกรุงสาวัตถี   มีพราหมณ์ 2 คน   มีโคอยู่คนละตัว  พราหมณ์แต่ละคนก็อ้างว่าโคของตัวแข็งแรงกว่าของอีกคนหนึ่ง  ในที่สุดก็จะพิสูจน์ความแข็งแรงของโคทั้งสองตัวนี้  โดยพราหมณ์ทั้งสองได้ไปกันที่ฝั่งแม่น้ำอจิรวดีและช่วยกันนำทรายมาบรรจุลงในเกวียนเล่มหนึ่งจนเต็ม  แล้วก็ผลัดกันให้โคของแต่ละฝ่ายลากเกวียนเล่มนั้น  แต่ไม่มีโคตัวใดลากเกวียนเล่มนั้นให้ขยับเขยื้อนจากที่ได้  และชะเนาะกับเชือกเกวียนก็ถึงกับขาดสะบั้น  ภิกษุทั้งหลาย ซึ่งไปอาบน้ำกันอยู่ในบริเวณที่สองพราหมณ์แข่งกันลากเกวียน  ก็ได้นำความกราบเรื่องนี้ขึ้นกราบบังคมทูลพระศาสดา  พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย  ชะเนาะและเชือกนั่นเป็นแต่ของภายนอก  คนใดคนหนึ่งก็ตัดชะเนาะและเชือกเหล่านั้นได้ทั้งนั้น  ฝ่ายภิกษุตัดชะเนาะคือความโกรธ  และเชือกคือตัณหาอันเป็นการภายใน  ย่อมเป็นการสมควร”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

เฉตฺวา  นทฺธึ  วรตฺตญฺจ
สนฺธานํ  สหนุกฺกมํ
อุกฺขิตฺตปลิฌํ  พุทฺธํ
ตมหํ  พฺรูมิ  พฺราหฺมณํ ฯ

เราเรียกบุคคลผู้ตัดชะเนาะ  เชือก
และเครื่องต่อพร้อมทั้งสาย
ผู้มีลิ่มสลักอันถอนขึ้นแล้ว
ผู้รู้แล้ว  นั้นว่า  เป็นพราหมณ์.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  ภิกษุ  500  รูป  บรรลุพระอรหัตตผล   พระธรรมเทศนา  มีประโยชน์  แม้แก่ชนผู้มาประชุมกัน.