๖.เรื่องพระเทวทัต

เรื่องพระเทวทัต

พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน  ทรงปรารภพระเทวทัต  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  “ยสฺส  อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ”  เป็นต้น

วันหนึ่ง  พระภิกษุทั้งหลาย  ได้ตั้งหัวข้อกระทู้สนทนากันในธรรมสภาว่า  พระเทวทัต  เป็นผู้ทุศีล  เลวทรามมาก  ได้พยายามแสวงหาเกียติยศชื่อเสียง  และลาภสักการะ โดยการใช้พระเจ้าอชาตศัตรูเป็นเครื่องมือ  ชักชวนให้พระเจ้าอชาตศัตรูสังหารชีวิตพระเจ้าพิมพิสารผู้พระราชบิดา  และได้ร่วมมือกับพระเจ้าอชาตศัตรูจะสังหารพระศาสดาด้วยวิธีการต่างๆ  พระศาสดา ภายหลังจากทรงสดับถึงเรื่องสนทนากันของภิกษุเหล่านั้นแล้ว  ตรัสว่า  “ภิกษุทั้งหลาย  มิใช่เฉพาะในชาตินี้เท่านั้น  ที่เทวทัตพยายามสังหารเรา  แม้ในอดีตชาติ เทวทัตก็เคยพยายามสังหารเราโดยวิธีการต่างๆมาแล้วเหมือนกัน ”  แล้วทรงนำชาดกต่างๆ มีกุรุงคชาดก เป็นต้นมาตรัสเล่า  และตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย  ตัณหาที่เกิดจากเหตุทุศีล  ย่อมโอบรัด  หักราน นำบุคคลผู้ทุศีลไปสู่ภพภูมิต่างๆมีนรกเป็นต้น  ดุจเถาย่านทรายรึงรัดต้นสาละฉะนั้น”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

ยสฺส   อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ
มาลุวา  สาลมิโวตฺถตํ
กโรติ  โส  ตถตฺตานํ
ยถา  นํ  อิจฉตี  ทิโส  ฯ


ความเป็นผู้ทุศีลล่วงส่วน
รวบรัด อัตภาพ ของบุคคลใด
ดุจเถาย่านทราย  รัดรึงต้นสาละ ฉะนั้น
บุคคลนั้น  ย่อมทำตนอย่างเดียวกับที่โจรหัวโจก
ปรารถนาทำให้ตนฉะนั้น.

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  ชนเป็นอันมาก  บรรลุอริยผลทั้งหลาย  มีโสดาปัตติผลเป็นต้น