๕.เรื่องภิกษุทูลถามปัญหา

เรื่องภิกษุทูลถามปัญหา

พระศาสดา  เมื่อทรงอาศัยเมืองสาเกต  ประทับอยู่ในอัญชนวัน   ทรงปรารภปัญหาที่ภิกษุทั้งหลายทูลถาม  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  อหึสกา  เย  เป็นต้น

ในสมัยหนึ่ง   พระศาสดาได้เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในเมืองสาเกต  พร้อมด้วยภิกษุทั้งหลาบ  ขณะที่พระศาสดาสด็จบิณฑบาตอยู่นั้น  พราหมณ์ชราผู้หนึ่ง  พอเห็นพระศาสดา  ก็ได้เข้าไปถวายบังคมพระศาสดาลงที่พระบาททั้งสอง  แล้วจับที่ข้อพระบาทไว้แน่น   พลางกล่าว่า  “ลูกเอ๋ย  ธรรมดามารดาบิดานั้น  พวกลูกชายจะต้องคอยดูแล  ในเวลาชรา  แต่เพราะเหตุใดลูกจึงไม่ทำอย่างนั้นกับพ่อกับแม่เล่า  ?  ไปกับพ่อเถิดลูก  พ่อจะพาลูกไปหาแม่  แม่ต้องการจะเห็นลูกมาก  พอกล่าวเช่นี้แล้วก็ได้อัญเชิญพระศาสดาเสด็จไปที่บ้านของตน  เมื่อพระศาสดาเสด็จถึงบ้านพราหมณ์  นางพราหมณีก็ได้กราบทูลพระศาสดาเช่นเดียวกับที่พราหมณ์กราบทูล  และนางได้แนะนำบุตรคนอื่นๆว่าพระศาสดาเป็นบุตรคนโตของนาง  และได้ให้บุตรของนางเข้าไปถวายบังคมพระศาสดา  จากวันนั้นเป็นต้นมา  พระศาสดาก็ได้ประทับอยู่ในสถานที่ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพราหมณ์และนางพราหมณี  และคนทั้งสองก็ได้ถวายภัตตาหารแด่พระศาสดา  และได้ฟังธรรมจากพระองค์จนได้บบรลุเป็นพระอนาคามี

ภิกษุทั้งหลายเกิดความประหลาดใจที่พราหมณ์และนางพราหมณีกล่าวอ้างว่าพระศาสดาเป็นบุตร จึงได้กราบทูลถามเรื่องนี้กับพระศาสดา  พระศาสดาตรัสว่า  ที่พราหมณ์และนางพราหมณีเรียกพระองค์ว่าเป็นบุตรนั้นก็เพราะว่าพระองค์เคยเป็นบุตรและหลานของคนทั้งสองมายาวนานถึง  1500 ชาติ  พระศาสดาได้ประทับอยู่ในที่ไม่ไกลจากพราหมณ์เป็นเวลานานถึง 3 เดือน และในระหว่างนั้นพระองค์ได้แสดงธรรมโปรดจนคนทั้งสองได้บรรลุเป็นพระอรหันต์  และเข้าปรินิพพานในที่สุด

ภิกษุทั้งหลาย  ไม่ทราบว่าพราหมณ์และนางพราหมณี ได้บรรลุเป็นพระอรหันต์แล้ว  ขึงได้ทูลถามพระศาสดาว่าทั้งสองไปเกิด ณ ที่ใด  พระศาสดาตรัสตอบว่า “ภิกษุทั้งหลาย  ชื่อว่าอภิสัมปรายภพของพระอเสขมุนีทั้งหลาย  ผู้เห็นปานนั้น  ย่อมไม่มี   เพราะว่า  พระอเสขมุนีผู้เห็นปานนั้น  ย่อมบุลุมหานิพพาน  อันไม่จุติ  อันไม่ตาย”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

อหึสกา  เย  มุนิโย
นิจฺจํ  กาเยน  สํวุตา
เย  ยนฺติ  อจฺจุตํ  ฐานํ
ยตฺถ  คนฺตฺวา  น โสจเร  ฯ

มุนีเหล่าใด  เป็นผู้ไม่เบียดเบียน
สำรวมแล้ว  ด้วยกายเป็นนิตย์
มุนีเหล่านั้น  ย่อมไปสู่ฐานะอันไม่จุติ
ซึ่งเป็นที่คนทั้งหลายไปแล้วไม่เศร้าโศก.


เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง   ชนเป็นอันมาก  บรรลุอริยผลทั้งหลาย  มีโสดาปัตติผลเป็นต้น.