๒.เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง

เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง

พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  อนุปุพฺเพน  เมธาวี   เป็นต้น

วันหนึ่ง   มีพราหมณ์ผู้หนึ่ง  เมื่อออกไปนอกบ้านแต่เช้าตรู่  แลเห็นภิกษุหมู่หนึ่งอยู่ในหนึ่งห่มจีวร  กำลังเตรียมตัวจะออกไปบิณฑบาต   ในที่ตรงนั้นมีหญ้าขึ้นและมีน้ำค้างมาจับที่ยอดหญ้า  ชายจีวรของภิกษุทั้งหลายจึงปียกน้ำค้าง   ในวันรุ่งขึ้นเขาจึงถือจอบมาจัดการถากหญ้าในบริเวณนั้นจนเตียนหมด  ในเวลาต่อมาเขาเห็นภิกษุเหล่านั้นห่มจีวรและชายจีวรเปื้อนฝุ่นจึงได้นำทรายมาเกลี่ยลงในบริเวณนั้น   พออีกวันหนึ่งเห็นภิกษุเหล่านั้นขณะห่มจีวรมีเหงื่อไหลโซมกายเพราะวันนั้นแดดร้อนจัด  เขาก็ได้มาทำซุ้มเพื่อใช้ป้องกันแดดแก่ภิกษุเหล่านั้น   ในเวลาต่อมามีฝนตกเห็นภิกษุเหล่านั้นจีวรเปียกฝน ก็ได้มาสร้างศาลาหลังหนึ่งขึ้นตรง ณ บริเวณนั้น  เมื่อสร้างศาลาเสร็จแล้ว  ก็ได้นิมนต์ภิกษุสงฆ์มีพระศาสดาเป็นประมุขมาฉันภัตตาหารในศาลานั้น  เมื่อเสร็จภัตตกิจของพระศาสดาและภิกษุสงฆ์แล้ว  เขาก็ได้กราบทูลเรื่องราวของความคิดและการกระทำของตนตั้งแต่ต้นตามลำดับให้พระศาสดาได้ทรงทราบ  และกราบทูลให้ทรงประทานอนุโมทนกถา  พระศาสดาจึงตรัสว่า “พราหมณ์  ธรรมดาบัณฑิตทั้งหลาย  ทำกุศลอยู่คราวละน้อยๆทุกขณะ  ย่อมนำมลทินคืออกุศล ของตนออกโดยลำดับทีเดียว”

จากนั้น  พระศาสดาได้ตรัสพระธรรมบท  พระคาถานี้ว่า

อนุปุพฺเพน  เมธาวี
โถกํ  โถกํ  ขเณ  ขเณ
กมฺมาโร  รชตสฺเสว
นิทฺทเม  มลมตฺตโน.

ผู้มีปัญญา(ทำกุศลอยู่)คราวละน้อยๆ
ทุกๆขณะ  โดยลำดับ
พึงกำจัดมลทินของตนได้
เหมือนช่างทองปัดเป่าสนิททอง ฉะนั้น  ฯ

เมื่อพระธรรมเทศนาจบลง  พราหมณ์บรรลุโสดาปัตติผล  พระธรรมเทศนามีประโยชน์แม้แก่มหาชน.